 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
...Я ж не артысты... Я паэт...
Ды я й ня браў такое ролі...
На вочы дымныя твае
Не прамяняю рытму волі.
З тваіх вачэй глядзіцца боль
I кволасьць восеньскае далі...
Яны укралі мой спакой,
Душу і сэрца абакралі.
А можа сам, а можа сам
Не зачыніў акна сьвятліцы...
...У кожнай шчыліне аса...
Душа ня ўмела бараніцца...
Хоць не бяда... Заўсёды тлум
Мінае, чэзьне і праходзіць...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Зачым ты молішся Хрысту,
Зачым кранаеш пыл стагоддзяў?
Там толькі холад, толькі дым,
Ды попел скрышаных скрыжаляў...
Зачым кранаць магільны грым
У тым архіве пахавальным?!
Я адчыню табе душу,
У ёй ты знойдзеш фарбы веку,
Азёрны шум, жыцьцёвы шум,
Любоў і праўду чалавека.
Ты з рук маіх ад поўных чар,
Дзе многа праўды, сонца многа,
Адпі хоць мудрасьці жыцьця,
А пакахай сабе другога.
Заўсёды мусіць быць у нас
Запал пагоджаны з развагай...
Людская роўнасьць – ёсьць паказ
Бязьсільля, нізкасьці, зьнявагі.
Раўнуюць там, дзе любяць «я»,
I там, дзе людскасьці бракуе...
Да здані, прозьвішча, імя
Я не раўную, не раўную...
А вось да холаду крыжоў,
Да пустаты глыбінь надхмарных
Я раўнаваць цябе гатоў,
Як Дэман колісьці Тамару...
Ты часта ходзіш да імшы,
А я, стрымаўшы боль рыданьня,
Гляджу на труп твае душы
У тым архіве пахавальным.
I здэцца, там, дзе пустата
Вартуе воцат і бальзамы,
Трымціць труна твайго Хрыста
З плябейскім болем і сьлязамі.
Пусьці на лес магільны сум –
Тужыць і плакаць сёньня годзе!..
I не маліся ты Хрысту,
Навошта кратаць пыл стагоддзяў?
Я адчыню табе душу,
У ёй ты знойдзеш рытмы веку,
Там служыць творчую імшу
Любоў і праўда чалавека.
Ты з рук маіх ад поўных чар,
Дзе многа праўды, сонца многа,
Адпі хоць мудрасьці жыцьця,
А пакахай сабе другога.
3.VIII.1929 г.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
